PEJZAŻE
LUCYNY PIOTROWSKIEJ

Lucyna Piotrowska, żona Wacława Piotrowskiego, też była utalentowaną malarką. Piotrowski mówił, że maluje lepiej od niego.

Lucyna Piotrowska – notka biograficzna

Urodziła się 6 stycznia 1896, jako piąte z siedmiorga dzieci Karoliny z Łubińskich i Władysława Kasztelaniców. W 1901 roku zmarł jej ojciec. Jej matka, młoda wdowa pozbawiona środków i nieprzygotowana do życia, pozostała w skrajnej nędzy i wychowywała dzieci w trudzie i samotności.

Lucyna już jako dziecko lubiła rysować i malować. Od 1916 uczęszczała przez krótki okres do szkoły rysunkowej przy Muzeum Narodowym w Warszawie (wówczas przy Podwalu 15). Po ślubie z Wacławem Piotrowskim przez rok mieszkała z nim w Paryżu, gdzie w 1922 urodziła syna, Wacława Mateusza. Po powrocie do Polski urodziła jeszcze dwie córki: Marię Magdalenę w 1925 i Izydorę Elizę w 1929.

Do 1929 malowała z upodobaniem portrety bliskich sobie osób, martwe natury oraz pejzaże z okolic Płońska, Zakroczymia i Wiązownej. Kilkakrotnie jej prace przyjmowano na wystawy Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Później, zajęta domem, wychowywaniem dzieci i wciąż chorującym mężem, prawie już nie malowała.

W 1934 rodzina Piotrowskich zamieszkała w Wawrze Nowym. W 1937 małżonkowie Piotrowscy wzięli udział w zbiorowej wystawie artystycznej w kasynie w Aninie, gdzie pokazano około dwustu prac malarzy mieszkających na tym terenie.

Zmarła w Wawrze w 1987, dwadzieścia lat po swoim mężu.